Za leczeniem nikotynizmu u pacjentów ze zdiagnozowanym nowotworem przemawiają badania naukowe. W 2014 r. – po dokładnym przeglądzie literatury – amerykański chirurg generalny opublikował raport, w którym stwierdzono, iż palenie przez pacjentów z rakiem powoduje niepożądane skutki, w tym zwiększoną ogólną śmiertelność, śmiertelność związaną z nowotworem, większe ryzyko drugiego pierwotnego raka, a także zwiększa toksyczność leczenia. Natomiast według raportu z 2020 r. zaprzestanie palenia po rozpoznaniu raka wiąże się z poprawą przeżycia, a rzucenie palenia zapewnia znaczące korzyści również dla wyników zdrowotnych niezwiązanych z rakiem.
Jednak z ankiety przeprowadzonej wśród onkologów przez International Association for the Study of Lung Cancer (IASLC) wynika, iż podczas gdy 80% do 90% placówek ochrony zdrowia zgadza się, iż rzucenie palenia powinno być standardową częścią opieki nad pacjentami chorymi na nowotwory, mniej niż połowa regularnie oferuje swoim pacjentom pomoc w rzuceniu palenia. W rezultacie większość pacjentów nie otrzymuje opartego na dowodach wsparcia w rzuceniu palenia.
– Wielu pacjentów z rakiem, którzy palą w momencie diagnozy, albo będzie przez cały czas palić, albo powróci do palenia podczas leczenia raka. Istnieje wyraźna potrzeba zajęcia się używaniem tytoniu u pacjentów z rakiem – powiedziała Karen Kelly, dyrektor generalna IASLC.
Ekspertka dodała, iż diagnoza raka jest momentem, kiedy można podkreślić znaczenie rzucenia palenia jako kluczowej części terapii nowotworowej, a pacjenci mogą być zaangażowani we wspólne podejmowanie decyzji. Personel ośrodków onkologicznych musi podjąć większe wysiłki w celu sprawdzenia pacjentów pod kątem ich statusu palenia, aby poinformować tych, którzy są obecnymi lub niedawnymi użytkownikami tytoniu, o korzyściach zdrowotnych wynikających z rzucenia palenia oraz pomóc pacjentom zerwać z nałogiem.
Nadal istnieje potrzeba badań nad optymalnymi ścieżkami leczenia raka w kontekście palenia, aby poprawić wskaźniki rzucenia palenia u osób na wszystkich etapach terapii nowotworowej. Należy też oszacować finansowe i społeczne skutki palenia dla systemu opieki zdrowotnej.
Uznając krytyczne znaczenie zaprzestania palenia po rozpoznaniu raka, IASLC wydała oświadczenie, w którym zaleca onkologom wdrożenie następujących działań:
◾ Wszyscy pacjenci z rakiem powinni być badani pod kątem używania tytoniu i informowani o szkodliwości palenia oraz o korzyściach płynących z leczenia nikotynizmu.
◾ Wszyscy pacjenci powinni mieć dostęp do opartej na dowodach pomocy w rzucaniu palenia tytoniu, obejmującej doradztwo, farmakoterapię i obserwację, a ten dostęp powinien być rutynowo włączany do multidyscyplinarnej opieki onkologicznej dla wszystkich pacjentów chorych na raka i członków ich rodzin.
◾ Programy edukacyjne dla pracowników ochrony zdrowia zaangażowanych w opiekę nad pacjentami chorymi na raka powinny obejmować szkolenia w zakresie rzucania palenia tytoniu, empatycznej komunikacji i w tej chwili najlepszych, opartych na dowodach usług rzucania palenia tytoniu.
◾ Wytyczne praktyczne i ścieżki opieki nad wszystkimi nowotworami powinny obejmować zaprzestanie palenia jako element wysokiej jakości opieki onkologicznej.
◾ Oparte na dowodach wsparcie w rzucaniu palenia powinno być refundowane lub kompleksowo świadczone jako podstawowy element opieki w leczeniu raka.
◾ Palenie tytoniu powinno być wymaganym elementem danych we wszystkich prospektywnych badaniach klinicznych i rejestrowanym podczas rejestracji pacjenta i w trakcie badania klinicznego, aby lepiej zrozumieć prognostyczny i predykcyjny wpływ używania tytoniu na wyniki leczenia raka.
◾ Badania kliniczne pacjentów z rakiem powinny również uwzględniać projekty, które mogłyby pomóc w określeniu najskuteczniejszych interwencji w zakresie rzucania palenia tytoniu.
