Deuruksolitynib jest inhibitorem JAK o swoistości wobec podtypów 1 i 2. Po 24 tygodniach badań III fazy THRIVE-AA1 i THRIVE-AA2, których wyniki zaprezentowano na dorocznym spotkaniu Amerykańskiej Akademii Dermatologii na początku tego roku, stwierdzono, iż około 40 proc. osób przyjmujących dawkę 12 mg dwa razy na dobę i 32 proc. osób przyjmujących dawkę 8 mg dwa razy na dobę uzyskało wynik w skali Severity of Alopecia Tool (SALT) wynoszący ≤20 proc., co oznacza 80 proc. lub większy odrost włosów po 24 tygodniach. Odpowiedź na placebo wyniosła 0 proc.
Do 52. tygodnia odsetek ten wzrósł do 62 proc. wśród osób przyjmujących deuruksolitynib w sposób ciągły, niezależnie od tego, czy przez cały czas stosowano dawki 8 mg czy 12 mg dwa razy na dobę. Wśród pacjentów otrzymujących placebo 58,4 proc. osiągnęło ten punkt końcowy po zmianie w 24. tygodniu na dawkę 12 mg dwa razy na dobę. Według prof. nadzw. dermatologii na Uniwersytecie Yale w New Haven w stanie Connecticut Bretta Kinga wśród pacjentów otrzymujących placebo, którzy zmienili leczenie na dawkę 8 mg dwa razy na dobę, odpowiedź po 52 tygodniach wyniosła 45,2 proc.
Do celów bieżącej analizy w 52. tygodniu leczenia wykorzystano dane od 741 pacjentów. Średni wynik SALT na wejściu przekraczał 80 proc., co oznacza całkowitą lub prawie całkowitą utratę włosów. Znaczny odsetek pacjentów, którzy osiągnęli pierwszorzędowy punkt końcowy wynoszący SALT ≤20 na koniec zaślepionego okresu, napawał optymizmem, ale prof. King stwierdził, iż wyniki po 52 tygodniach są ważne, ponieważ nie tylko pokazują utrzymanie odpowiedzi na leczenie, ale także wykazują, iż większy odrost włosów następuje z czasem.
– Leczenie łysienia wymaga czasu – stwierdził naukowiec, podsumowując wnioski płynące z tych danych. Ponadto dodał, iż dane długoterminowe prawdopodobnie nie odzwierciedlają korzyści, choćby jeżeli przy jeszcze dłuższej obserwacji nie zostanie osiągnięty dalszy wzrost. Jednym z powodów jest to, iż brakujące dane długoterminowe uwzględniono przy zastosowaniu podejścia opartego na przeniesieniu ostatniej obserwacji.
– To jest minimalny poziom, jeżeli chodzi o odpowiedź w 52. tygodniu. W rzeczywistości, gdy dodaje się środki wspomagające, takie jak podawany do zmiany chorobowej Kenalog – acetonid triamcynolonu – lub wprowadza leczenie miejscowe, prawdopodobnie poradzimy sobie jeszcze lepiej – stwierdził prof. King.
– Liczba działań niepożądanych związanych z leczeniem pozostawała niska i „nie było w nich nic szczególnie zaskakującego” – stwierdził prof. King. Częstość występowania poważnych zdarzeń niepożądanych w ciągu 52 tygodni w przypadku każdej dawki deuruksolitynibu wynosiła mniej niż 2 proc. Odsetek pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu zdarzenia niepożądanego, wyniósł 0,7 proc. w odnodze terapii 8 mg dwa razy na dobę i 1,1 proc. w odnodze terapii 12 mg dwa razy na dobę.
Większość zatwierdzonych doustnych inhibitorów JAK jest opatrzona ostrzeżeniem w ramce na podstawie badania przeprowadzonego ze stosunkowo nieswoistym tofacytynibem. Do badania włączono starszych pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów, obciążonych ryzykiem zdarzeń zakrzepowych, co rodzi pytania dotyczące jego znaczenia w przypadku selektywnych inhibitorów JAK stosowanych w innych wskazaniach.
Tymczasem w trakcie 52-tygodniowej obserwacji łysienia plackowatego u pacjenta przyjmującego deuruksolitynib zaobserwowano tylko jedną zakrzepicę. Prof. King zauważył, iż u tego pacjenta, który był otyły i przyjmował większą z dwóch dawek, występowało wiele chorób współistniejących, w tym toczeń rumieniowaty układowy.
W długoterminowej obserwacji nie zgłoszono żadnych poważnych zdarzeń niepożądanych ze strony serca ani przypadków gruźlicy. Częstość zakażeń oportunistycznych wynosiła 0,1 proc. w grupie otrzymującej 8 mg dwa razy na dobę i 0,2 proc. w grupie otrzymującej 12 mg dwa razy na dobę. Poważne zakażenia zaobserwowano odpowiednio w 0,6 proc. i 0,4 proc. tych dwóch ramion. W każdej z dwóch grup badania występowały cztery nowotwory złośliwe (0,5 proc.).
Spośród działań niepożądanych, które mogą być związane ze stosowaniem deuruksolitynibu, trądzik obserwowano u około 10 proc. pacjentów przyjmujących którąkolwiek dawkę. Mechanizm jest niejasny, ale prof. King stwierdził, iż zjawisko to często obserwuje się w przypadku innych inhibitorów JAK.
Jeśli chodzi o opinię na temat optymalnej dawki początkowej deuruksolitynibu, naukowiec ocenił: – W moim odczuciu skuteczność dawki 8 mg jest tak wysoka, iż nie miałbym żadnych problemów z rozpoczęciem od niej. Zauważył, iż wyższą dawkę można rozważyć przy reakcji powolnej lub niewystarczającej.
Opracowanie: Marek Meissner
