Depresja u dzieci i młodzieży

Na świecie rośnie świadomość specjalistów jak i społeczeństwa na temat zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży. przez cały czas jednak słowo „depresja” i dziecko/nastolatek brzmią dla niektórych dość kontrowersyjnie.

Co to jest depresja i czy może ona dotykać dzieci i młodzież?

Niestety tak. W obecnych czasach jest coraz częstszym rozpoznaniem wśród dzieci i adolescentów.

Depresja to długotrwale obniżony nastrój, utrata dotychczasowych zainteresowań, wycofywanie się z kontaktów społecznych, zmęczenie, zaburzenia koncentracji i rytmu okołodobowego oraz zaburzenia łaknienia. To nie tylko smutek i przygnębienie ale również zespół objawów obejmujących sferę emocjonalną, funkcjonowanie poznawcze oraz zachowanie.

Mogą jej towarzyszyć również objawy somatyczne zwłaszcza w przypadku małych dzieci takie jak bóle głowy czy brzucha. W przypadku młodzieży często są to duże wahania nastroju, którym towarzyszą zachowania agresywne co często stwarza bardzo mylny obraz nastolatka, który boryka się z tą chorobą.

Pamiętajmy, iż młodzież rzadko zwraca się z problemami do dorosłych, szybciej zrobi to w swoim gronie rówieśniczym.

Depresja prowadzi do samookaleczeń i prób samobójczych, które często kończą się tragicznie. Nieleczona niesie ze sobą długofalowe konsekwencje. Hamuje ona rozwój intelektualny i poznawczy dziecka, odbiera możliwość koncentracji i zapamiętywania, przez objawy depresji nie może się ono prawidłowo rozwijać, obniżają się oceny, obniża się wiedza, obniżają się umiejętności społeczne co niesie za sobą kolejne konsekwencje w różnych obszarach życia.

Wszystko to może się przełożyć na pogorszenie wyników w nauce oraz funkcjonowanie w systemie rodzinnym i społecznym. Dzieci, które się wycofują mają słabo rozwinięte umiejętności społeczne ponieważ ich nie praktykują, nie rozwijają ich. Kiedy tego nie robią, nie otrzymuje pozytywnych informacji zwrotnych od rówieśników co również pogłębia depresję i izolację.

Dlatego my jako dorośli powinniśmy wiedzieć, iż przyczyny depresji są zróżnicowane i nie są one zależne od dziecka. Są to między innymi czynniki biologiczne, a więc to co przekazujemy w genach, psychologiczne czyli biochemia mózgu która na skutek różnych przeżyć i wydarzeń może ulec destabilizacji oraz czynniki środowiskowe czyli to gdzie i w jaki sposób dziecko się wychowuje.

Depresji często towarzyszą zaburzenia lękowe i wtedy mówimy o zaburzeniach lękowo- depresyjnych.

Czy to już depresja?
A może lenistwo?
Kiedy zacząć się niepokoić?
Jak pomóc dziecku?

Jeśli zauważysz u swojego dziecka któryś z powyższych objawów utrzymujący się od roku z nie dłuższymi, niż dwumiesięczne okresy remisji zgłoś się o pomoc do specjalisty!

Zawsze gdy dziecko mówi, iż nie chce żyć i chce odebrać sobie życie nie wolno tego lekceważyć, zawsze należy traktować to poważnie, choćby wtedy, gdy myślimy, iż dziecko może chcieć przez to coś osiągnąć, iż to manipulacja.

Nie mów mówmy mu, iż jest leniwe.
Unikajmy komunikatów typu: „A jakie Ty masz problemy?”, „Co Ty wiesz o życiu?”, „Weź się w garść!” to tak jakby dziecku ze złamaną ręką powiedzieć, żeby samo założyło sobie gips. Brzmi absurdalnie prawda? I takie jest!

Zamiast tego nie oceniaj, słuchaj i obserwuj swoje dziecko. Gdy płacze, po prostu je przytul nic nie mówiąc. Przyjrzyj się również sobie jako rodzicowi i co tobie kiedyś w przeszłości, gdy byłeś w wieku Twojego dziecka sprawiało trudności.

Gdy coś Cię zaniepokoi nie mów dziecku, iż jest jakieś – słabe, leniwe, niezorganizowane itp, zamiast tego powiedz, iż Ty jako rodzic się boisz i martwisz o nie i to właśnie z tego powodu potrzebujesz pójść z nim do specjalisty.

Depresję należy leczyć. Zarówno psychoterapia jak i farmokoterapia są w leczeniu tej choroby bardzo ważne i zapobiegają ucieczce w kolejne problemy, na przykład uzależnienia.

Życzymy każdemu z Was drodzy rodzice dużo otwartości i uważności na Wasze dzieci i rodziny!