Niektórzy ludzie czują trudny do opanowania przymus skubania własnej skóry. Często nie przestają choćby wtedy, gdy się ranią. Można tym osobom pomóc, choć trzeba się liczyć z nawrotami zaburzenia.
Liz Atkin, której historię opisało BBC, jest artystką. Rysuje choćby w czasie częstych podróży londyńskim metrem. Rozdaje wtedy swoje prace współpasażerom. Sztuka pomaga jej radzić sobie z przypadłością, która nosi nazwę dermatillomanii, zwaną też patologicznym skubaniem skóry.
– Patologiczne skubanie skóry to cykl, który bardzo trudno jest przerwać. Czasami w miejscach, które chcę skubać, czuję jakby mrowienie. Mam wręcz takie wrażenie, jakbym na skórze miała owady. Moje ręce chcą zająć się tymi miejscami. jeżeli np. mam strup na ramieniu, moja ręka ciągle tam wraca i mam ochotę skubać skórę. choćby teraz, kiedy rozmawiamy, patrzę na swoje palce w poszukiwaniu miejsc do skubania – opowiada Liz w wywiadzie.
Przyczyny tego nie są do końca znane, choć badania wskazują na znaczenie genów, zmian w mózgu i stresu. Zaburzenie może pojawić się niespodziewanie i w zasadzie nie wiadomo, jak mu zapobiec. Szacuje się, iż kobiety stanowią ok. 55 proc. chorych, przy czym to właśnie one częściej sięgają po fachową pomoc. Według badań aż 2 proc. populacji boryka się z tym problemem przez całe swoje życie, a prawie 5,5 proc. doświadczyło go przynajmniej raz w życiu.
Jeśli ktoś podejrzewa u siebie dermatillomanię, powinien zasięgnąć fachowej porady. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu na temat zachowania pacjenta, stanu jego skóry i historii medycznej.
