Wyniki najnowszych badań klinicznych wskazują, iż taladegib jest pierwszą od dawna cząsteczką, która wykazała potencjał nie tylko do spowolnienia, ale wręcz do poprawy parametrów czynnościowych i radiologicznych w idiopatycznym włóknieniu płuc.
Obecne terapie antyfibrotyczne w idiopatycznym włóknieniu płuc (IPF) są w najlepszym razie „hamulcem” – jedynie spowalniają nieuchronny spadek czynności płuc, ale nie zatrzymują choroby. Wciąż brakuje leku, który mógłby ten proces zatrzymać lub odwrócić. W poszukiwaniu nowych metod leczenia naukowcy zwrócili uwagę na szlak sygnałowy Hedgehog (Hh), który jest znany z promowania procesów włóknienia. Taladegib to pierwszy w swojej klasie inhibitor tego szlaku. Czy zablokowanie tej ścieżki może okazać się skuteczne w IPF? Badanie II fazy ENV-IPF-101 dostarcza pierwszych, intrygujących odpowiedzi.
W randomizowanym, podwójnie zaślepionym badaniu IIa fazy (typu proof-of-concept) wzięło udział 41 pacjentów z IPF, którzy nie przyjmowali w tym czasie standardowych leków antyfibrotycznych (co jest rzadkością w obecnych badaniach). Pacjentów losowo przydzielono do grupy otrzymującej codziennie doustnie taladegib (200 mg) lub placebo przez 12 tygodni. Głównymi celami były ocena bezpieczeństwa oraz zmiana w natężonej pojemności życiowej (FVC).
Wyniki dotyczące skuteczności, choć oparte na małej grupie, okazały się bardzo obiecujące i wskazywały na coś więcej niż tylko spowolnienie. Po 12 tygodniach, w grupie placebo czynność płuc (FVC) spadła średnio o 1,3%, co odzwierciedla naturalny postęp choroby. W tym samym czasie, w grupie leczonej taladegibem, FVC nie tylko nie spadło, ale średnio poprawiło się o 1,9% (różnica między grupami 3,95%; p = 0,035). Co więcej, obiektywne pomiary radiologiczne (HRCT) również wykazały poprawę obrazu tkanki płucnej. Profil bezpieczeństwa był jednak specyficzny. Choć nie odnotowano ciężkich zdarzeń niepożądanych, taladegib wiązał się z bardzo wysoką częstością występowania uciążliwych, ale łagodnych dolegliwości: zaburzeń smaku (57%), skurczów mięśni (57%) i łysienia (52%).
Taladegib jest pierwszą od dawna cząsteczką, która w badaniu klinicznym wykazała potencjał nie tylko do spowolnienia, ale wręcz do poprawy parametrów czynnościowych i radiologicznych w IPF. Badanie to jest jednocześnie klasycznym przykładem farmakologicznego kompromisu. Zablokowanie szlaku Hh wiąże się z bardzo charakterystycznym profilem działań niepożądanych. O ile są one akceptowalne w krótkoterminowym badaniu, o tyle stanowią ogromne wyzwanie w kontekście terapii długoterminowej, która z założenia ma trwać przez lata.
