Czy farmaceuci są bardziej szanowani za granicą?

Wyobraź sobie, iż wyjeżdżasz do Anglii, do pracy w aptece. Prawie wszyscy są dla Ciebie mili, mimo iż początki bywają bardzo trudne, a translator albo inny słownik to zawsze otwarta u Ciebie strona. Koleżanka z pracy zawsze uśmiechnięta, pacjenci również. Proszę, dziękuję i żarciki są na porządku dziennym (raczej nie nocnym; spróbuj znaleźć całodobową aptekę w UK, a zrozumiesz o czym mówię ;)). Dobrze zarabiasz, choć i tak farmaceuci narzekają, iż coraz gorzej, ale jeżeli jesteś aptekarzem z Polski, to prawdopodobnie będziesz zadowolony i nie będziesz rozumiał tego marudzenia. Możesz pozwolić sobie na więcej, pacjenci zadają Ci pytania kliniczne, nie masz kontaktu z pieniędzmi – więc nie czujesz się jak sprzedawca (choć w niektórych aptekach to się zmieniło), asystent bądź technik prosi Cię o konsultację w sprawie pacjenta bądź z pacjentem. Dzwonisz do przychodni – ludzie są mili, dzwonisz do hurtowni – ludzie są mili, dzwonisz do pacjentów – ludzie są mili. Oczywiście zdarzają się gbury i chamy, ale to rzadkość w porównaniu do tego, co było dla Ciebie normą. Myślisz sobie – no niemożliwe! Wszyscy są dla mnie tacy uprzejmi, to chyba jestem gość! Czy rzeczywiście pacjenci są dla Ciebie mili, dlatego iż jesteś farmaceutą?

Jak zawsze w takich sprawach, odpowiedź nie jest jednoznaczna. Poruszam ten temat, dlatego iż zauważyłam, iż większość osób, z którymi o tym rozmawiałam myśli, iż farmaceuci są bardzo szanowani za granicą, co w dużej mierze jest prawdą, ale nie do końca tak, jak myślicie.

W Anglii farmację studiuje się 4 lata, po czym odbywa się roczny (płatny) staż. Są to studia jednolite magisterskie (tak, w UK studiuje się krócej, ale niekoniecznie mniej się potem umie ;)). Tak więc, żeby zostać farmaceutą w Anglii, trzeba mieć tytuł magistra, co nie jest aż tak powszechnym osiągnięciem, jak w tej chwili wśród młodych ludzi w Polsce. Większość osób, które idą na studia, poprzestaje na 3-letnich studiach licencjackich. Być może interesujące dla Was będzie to, iż część prawników w UK ma „tylko” licencjat. Gdy ktoś dowiaduje się, iż macie ukończone studia magisterskie, obojętnie jakie, a co dopiero jakiekolwiek związane z medycyną, to możecie zwykle zauważyć podziw na jego twarzy. Aleee… jak zwykle jest jakieś „ale”. Wiele osób nie wie, iż żeby zostać farmaceutą, trzeba skończyć studia. Skąd to wiem? Bo nieraz zostałam o to spytana ;)

Prawdą jest, iż farmaceuta w Anglii w wielu obszarach ma szersze uprawnienia niż w Polsce. Trzeba przyznać, iż z powodu pandemii wiele w Polsce się zmieniło, ale jest to obszerny temat, więc nie będę go tutaj rozwijać. Farmaceuci w UK oferują szereg usług, jednak trzeba brać pod uwagę, iż korzystają z nich zwykle osoby starsze i przewlekle chore. Są oczywiście wyjątki, ale prawdą jest to, iż pacjenci, którzy nie korzystają z tych usług, bo sporadycznie udają się do apteki, po prostu nie zdają sobie zwykle sprawy z tego, co farmaceuta może i umie robić, i zwykle utożsamiają farmaceutę z asystentem bądź technikiem farmaceutycznym, bo tylko ich widzą w aptece.

Inaczej jest na wsi, a inaczej w mieście. Inaczej na ruchliwej ulicy, inaczej na osiedlowej uliczne. Zwykle w mniejszych społecznościach farmaceuta jest bardziej szanowany, ale tak chyba jest również w Polsce.

Bardzo mocno tutaj zaokrąglam i nie biorę wielu czynników pod uwagę, więc proszę o wyrozumiałość, ponieważ te dane są wystarczające dla naszych rozważań. Farmaceuta w Anglii zarabia średnio dwa razy więcej niż średnia krajowa i trzy razy więcej niż najniższa krajowa (według danych ze strony rządowej UK oraz portalu indeed). Bierzcie jednak pod uwagę, iż najniższa krajowa nie oznacza takiego standardu życia, jak najniższa krajowa w Polsce, tylko powiedziałabym, iż sporo wyższy. Można więc uznać, iż farmaceuci najgorzej nie zarabiają, a im dłużej pracują i na wyższych stanowiskach, tym coraz lepiej im się wiedzie i potrafią dochodzić do wysokich kwot i wieść dostatnie życie. w uproszczeniu – ładny dom i samochód sprawiają, iż ludzie wiedzą, iż raczej mało nie zarabiasz, co oznacza, iż zawód mocno zyskuje w ich oczach.

Ostatnia, ale nie najmniej ważna kwestia, a może choćby najważniejsza, a o której wiele osób zdaje się zapominać. Zwłaszcza, jeżeli nigdy nie byli w Anglii. Anglicy uprzejmość mają we krwi. Spróbujcie załatwić coś w sklepie, w przychodni, w banku, w urzędzie. Oczywiście może zdarzyć się, iż będziecie mieli pecha i obsługujący będzie dla Was niemiły, ale raczej są to wyjątkowe sytuacje, a nie norma. W UK szczególną uwagę przykłada się do tego, by być uprzejmym i nie wylewać swoich żali na osoby, których te żale nie dotyczą. Oznacza to oczywiście również, iż i Wy pracując w aptece, czy jakimkolwiek innym miejscu, będziecie musieli zachowywać zimną krew, choćby jeżeli pacjent nie okaże Wam życzliwości. Niektórzy nazywają to sztucznością, a ja profesjonalizmem. Jak we wszystkim, również tutaj można znaleźć plusy i minusy, ale ja, szczerze mówiąc, wolę nieszczery uśmiech np. pani urzędniczki, niż szczere chamstwo. W relacjach przyjacielskich czy rodzinnych wygląda to jednak inaczej, ale teraz mówimy o relacjach zawodowych albo na linii farmaceuta – pacjent. Podsumowując – Anglicy są dla Was mili, bo tacy po prostu są, tak nakazuje ich kultura i przekonania, a nie dlatego, iż jakoś szczególnie Was lubią czy szanują (choć oczywiście to się nie wyklucza, może Was uwielbiają!).

Zdarza mi się słyszeć w Polsce, iż farmaceuta nie chce być traktowany jak sprzedawca, albo jak ktoś tam… Zastanówcie się Ci, którzy to mówicie – jak według Was powinien być traktowany sprzedawca? A może i Wy stopniujecie, kto jest ważniejszy, a kto mniej istotny w hierarchii? ;)

Napiszcie, co Wy o tym sądzicie – zgadzacie się ze mną czy może macie inne spostrzeżenia albo interesujące przykłady z innych krajów? :)