Częsta aktywność fizyczna kluczem do utrzymania sprawności

Postęp w zakresie cyfryzacji i politechnizacji społeczeństwa, a także rosnąca średnia długość życia przynoszą wymierne korzyści, ale i niosą za sobą ryzyko konsekwencji, co pokazuje najnowsze publikacja z „The Lancet”.

Większość badań epidemiologicznych dotyczących skutku ograniczania aktywności fizycznej skupiała się na śmiertelności lub poważnych powikłaniach sercowo-naczyniowych. Brakowało jednak informacji na temat ograniczenia aktywności i dalszym związanych z tym konsekwencji. Standaryzowane dane z wielu państw na różnych poziomach ekonomicznych i w różnych regionach świata są dość skąpe, jednak nie nieobecne, co wykorzystał międzynarodowy zespół naukowców.

W ramach tej analizy uzyskano dane od 175 584 osób z 25 państw o wysokich, średnich i niskich dochodach pochodzące z badania Prospective Urban Rural Epidemiological. Osoby w wieku 35 do 70 lat, które zamierzały mieszkać w danym miejscu przez kolejne 4 lata, zostały poproszone o wypełnienie ankiety dotyczącej ograniczeń aktywności. Planowano monitorowanie uczestników raz na 3 lata, telefonicznie lub wizytami ambulatoryjnymi. Ograniczenia aktywności oceniano przy pomocy pytań dotyczących trudności w chodzeniu, chwytaniu, zginaniu się, widzeniu z bliska i dali, mówieniu, słyszeniu i korzystaniu z urządzeń wspomagających (chodu, wzroku i aparatów słuchowych).

Najczęstszymi zgłaszanymi ograniczeniami okazały się trudności ze schylaniem się (13,6 proc.), widzeniem z bliska (13,4 proc.) i chodzeniem (13 proc.), przy czym wyższe odsetki odnotowano w starszym wieku i wśród kobiet. Częstość występowania wszystkich ograniczeń (standaryzowanych według wieku i płci) była najwyższa w krajach o niskich i średnich dochodach i pozostała na stałym poziomie po uwzględnieniu czynników społeczno-ekonomicznych. Stosowanie aparatów do chodzenia, aparatów wzrokowych i słuchowych było najniższe w krajach o niskich i średnich dochodach, zwłaszcza wśród kobiet. Ograniczenie chodu było najsilniej powiązane ze śmiertelnością (wzrost ryzyka o 32 proc) i najbardziej konsekwentnie powiązane z innymi zdarzeniami klinicznymi, przy czym inne zauważalne powiązania zaobserwowano pomiędzy znacznym ograniczeniem widzenia a ryzykiem zgonu, upośledzonym chwytaniem a chorobami układu krążenia, ograniczeniami w schylaniu się i upadkami oraz między ograniczeniami mowy a udarem mózgu.

Jak widać różnego rodzaju ograniczenia są częste i mają ogromny wpływ na codzienność. Stąd tak ważne jest promowanie podejmowania aktywności fizycznej w możliwym dla pacjenta zakresie.