Pojawienie się wysoce skutecznych leków z grupy agonistów receptora GLP-1 rozpoczęło nową erę w leczeniu otyłości, rzucając wyzwanie chirurgii bariatrycznej. Choć obie terapie prowadzą do znacznej utraty masy ciała, niezwykle istotne staje się pytanie o ich bezpośrednie porównanie w warunkach rzeczywistej praktyki klinicznej, zarówno pod kątem skuteczności, jak i długoterminowych kosztów leczenia.
Opublikowane w „JAMA Surgery” duże badanie kohortowe z USA dostarcza pierwszych tak kompleksowych danych w tej kwestii. W badaniu wykorzystano dane z amerykańskich baz medycznych i ubezpieczeniowych, obejmując ponad 30 tysięcy pacjentów z otyłością II lub III stopnia. Porównano grupę osób po zabiegu bariatrycznym z grupą leczoną farmakologicznie dzięki analogów GLP-1.
Za pomocą metod statystycznych wyrównano wyjściowe różnice między grupami pod względem wieku, płci, chorób współistniejących i kosztów leczenia. Porównano całkowitą utratę masy ciała oraz koszty terapii w dwuletniej perspektywie.
Analiza wykazała, iż chirurgia bariatryczna była związana ze znacznie większą utratą masy ciała niż leczenie farmakologiczne. Po 2 latach średnia procentowa utrata wagi w grupie po MBS (metabolic and bariatric surgery) wyniosła 28,3 proc., w porównaniu z 10,3 proc. w grupie stosującej analogi GLP-1. Co równie istotne, chirurgia okazała się również tańszą strategią w perspektywie 2 lat. Całkowite bieżące koszty leczenia w grupie po MBS były o ponad 11 600 dolarów niższe niż w grupie farmakoterapii (średnio 51 794 dolarów vs 63 483 dolarów). Głównym powodem tej różnicy były wysokie i stałe koszty zakupu leków.
Badanie to dostarcza silnych dowodów, iż u pacjentów z otyłością II i III stopnia chirurgia bariatryczna wiąże się ze znacznie większą i trwalszą utratą masy ciała przy jednocześnie niższych bieżących kosztach leczenia. Badanie rzuca nowe światło na ekonomię leczenia otyłości, stanowiąc istotny argument w dyskusji o optymalnym i racjonalnym alokowaniu środków na leczenie.
