Budowanie pozytywnej samooceny – scenariusz zajęć warsztatowych

pedagogika-specjalna.edu.pl 1 rok temu

Temat: Budowanie pozytywnej samooceny – scenariusz zajęć warsztatowych

Czas trwania:

45 minut

Uczniowie:

dla uczniów klas I-III Branżowej Szkoły I Stopnia (uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim)

Cele zajęć:

Po zajęciach uczeń potrafi:

  • wyjaśnić, czym jest samoocena i z czym kojarzy mu się to słowo
  • wskazać zachowania świadczące o pozytywnej samoocenie
  • wymienić swoje mocne strony
  • rozpoznać pozytywne cechy i mocne strony u drugiej osoby
  • stosować zasady współpracy opartej na szacunku i empatii

Metody i formy pracy:

dyskusja, burza mózgów, mini-wykład, metoda pokazowa, praca grupowa i indywidualna

Przebieg zajęć:

I – Wstęp

1. Przywitanie.

2. Zawarcie kontraktu grupowego.

Kontrakt

  1. Mówimy: proszę, dziękuję, przepraszam.
  2. Jeśli chcemy zabrać głos, podnosimy rękę.
  3. Mówi tylko jedna osoba.
  4. Słuchamy siebie nawzajem z uwagą.
  5. Mówimy innym miłe rzeczy.
  6. Jeśli mamy z czymś problem, to prosimy innych o pomoc.
  7. Pomagamy innym.
  8. Wykonujemy powierzone zadania.
  9. Staramy się pracować razem.
  10. Nie oceniamy wypowiedzi innych.
  11. Wyciszamy telefony komórkowe.
  12. Zostawiamy po sobie porządek.

3. Zapoznanie grupy z celami zajęć i organizacją pracy podczas ich realizacji.

II – Część zasadnicza (30 minut).

1. Mini-wykład – (5 minut).

Samoocena to wszystko to, co myślimy na własny temat. Tworzy się ona na podstawie tego, czego doświadczamy w ciągu naszego życia, czyli wszystkich sukcesów i porażek oraz opinii innych ludzi o nas samych, tego co inni o nas myślą. To, jaką mamy samoocenę, pozytywną czy negatywną, czyli inaczej czy dobrze, czy źle myślimy o sobie samych, decyduje o tym jak się zachowujemy w różnych sytuacjach. Polega to na tym, iż jeżeli myślimy o sobie źle, iż nic nam się nie udaje, iż nikt nas nie lubi, to będziemy się tak zachowywać, żeby tak właśnie było. Pozytywna samoocena daje pewność siebie, wiarę w to, iż to co sobie zaplanujemy się uda, jesteśmy wtedy milsi dla innych, mamy więcej przyjaciół, więcej rzeczy nam się udaje.

2. Mocne strony człowieka – (5 minut).

Jakie znacie mocne strony człowieka? – burza mózgów

Nie kłamię

Dobrze gotuję

Mam poczucie humoru

Umiem oszczędzać

Ładnie śpiewam/rysuję

Jestem pewny/a siebie

Jestem pracowity/a

Jestem odważny/a

Jestem samodzielny/a

Umiem słuchać

Lubię pomagać innym

Jestem osobą szczerą

Dotrzymuję słowa

Jestem uśmiechnięty/a

Jestem punktualny/a

Jestem słowny/a

3. Moje pozytywne cechy – butelka.

Gra w butelkę, na kogo wskaże butelka, ten wymienia swoją pozytywną cechę.

4. Co potrafię robić dobrze?

Prowadzący prosi, aby każdy uczeń zastanowił się nad sobą i poszukał 5 cech, które najbardziej w sobie lubi.

Uczniowie odrysowują swoją dłoń na kartce i wpisują 5 cech na jej palcach, wycinają ją i przyklejają na plakat.

5. Samoocena swoich mocnych stron.

Praca w parach – prowadzący prosi, aby uczniowie dobrali się w pary i ustalili, kto będzie mówił pierwszy. Osoba I mówi osobie Il o swoich mocnych stronach, zaczynając od słów:

Moją mocną stroną jest…

Lubię w sobie to, że…

Osoba druga uważnie słucha.

Po 2 minutach następuje zmiana mówiących.

6. Pozytywne cechy, jakie widzą we mnie inni – szklanki.

Prowadzący tłumaczy, iż szklanka z ryżem/cukrem/kaszą to ich samoocena i prosi, aby każdy uczeń podszedł do innego ucznia w klasie i powiedział mu, co w nim lubi i jest jego mocną stroną, oraz nasypał ryżu do jego szklanki.

7. Mocna strona wychowawcy, mocne strony uczniów.

Każdy uczeń pisze na małej kartce jedną pozytywną cechę, jaką spostrzega u swego wychowawcy. Wychowawca zbiera kartki od uczniów. Następnie rozdaje uczniom wcześniej przygotowane kartki z ich pozytywnymi cechami. Wychowawca i uczniowie czytają swoje mocne strony. Następnie wszyscy wstają i na hasło podane przez nauczyciela krzyczą głośno swoją mocną stronę, którą uważają za najważniejszą.

III – Zakończenie zajęć (5 minut).

Pytanie otwarte: Z jakimi wrażeniami kończymy zajęcia?

Podziękowanie i pożegnanie.

Autor: Monika Klos – psycholog szkolny – Czytelniczka Portalu

Idź do oryginalnego materiału