Atezolizumab w leczeniu potrójnieujemnego raka piersi

Nowe badania wykazały długoterminowe korzyści z zastosowania atezolizumabu w leczeniu wczesnego potrójnieujemnego raka piersi (TNBC). Szczególne znaczenie miały obserwacje dotyczące wolnego, krążącego DNA nowotworowego (ctDNA), który może stanowić biomarker prognostyczny wykraczający poza klasyczną ocenę całkowitej odpowiedzi patologicznej (pCR).

W końcowej analizie badania III fazy IMpassion031, z trzyletnim okresem obserwacji, potwierdzono korzystny wpływ dodania atezolizumabu do chemioterapii neoadiuwantowej upacjentek z potrójnie ujemnym rakiem piersi (TNBC) w stopniu zaawansowania II/III.

Oprócz wcześniej obserwowanej poprawy w zakresie całkowitej odpowiedzi patologicznej (pCR), długoterminowe wyniki sugerują przewagę w zakresie przeżycia wolnego od zdarzeń (EFS), przeżycia wolnego od choroby (DFS) oraz przeżycia całkowitego (OS), przyzachowaniu korzystnego profilu bezpieczeństwa. Atezolizumab nie wpłynął negatywnie na możliwość zastosowania klasycznej chemioterapii (nab-paklitaksel, doksorubicyna,
cyklofosfamid), a profil działań niepożądanych pozostał zgodny z wcześniejszymi
obserwacjami.

W badaniu IMpassion031 wzięło udział 333 pacjentki z 13 krajów, które losowo przydzielono w stosunku 1:1 do jednej z dwóch grup: grupa eksperymentalna otrzymywała chemioterapię (nab-paklitaksel, a następnie doksorubicynę z cyklofosfamidem) skojarzoną z atezolizumabem, który kontynuowano także po operacji. Grupa kontrolna otrzymywała ten sam schemat chemioterapii z placebo.

Głównym punktem końcowym badania był odsetek całkowitej odpowiedzi patologicznej (pCR). Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały przeżycie wolne od zdarzeń (EFS),przeżycie wolne od choroby (DFS), całkowite przeżycie (OS) oraz profil bezpieczeństwa. Przeprowadzono także analizy eksploracyjne dotyczące krążącego DNA nowotworowego
(ctDNA), oceniając jego potencjalne znaczenie prognostyczne i predykcyjne.

Szczególne znaczenie mają obserwacje dotyczące wolnego, krążącego DNA nowotworowego (ctDNA), który może stanowić biomarker prognostyczny wykraczający poza klasyczną ocenę pCR. W badaniu pacjentki z negatywnym wynikiem ctDNA przed leczeniem, mimo iż stanowiły niewielką grupę, cechowały się bardzo dobrym rokowaniem – niezależnie od uzyskania pCR. Z kolei utrzymujące się ctDNA po leczeniu korelowało z najgorszym
rokowaniem, zwłaszcza w przypadku braku pCR. Większość pacjentek wykazywała brak wykrywalnego ctDNA w momencie zabiegu operacyjnego, a jego wczesna eliminacja (już w 7. tygodniu leczenia) wiązała się z korzystniejszymi wynikami przeżycia. Te obserwacje sugerują możliwość wykorzystania dynamiki ctDNA jako wczesnego wskaźnika skuteczności leczenia oraz potencjalnego narzędzia do personalizacji terapii.

Wyniki badania IMpassion031 dostarczają silnych dowodów na zasadność stosowania immunoterapii w skojarzeniu z chemioterapią u pacjentek z wczesnym TNBC oraz podkreślają kliniczne znaczenie analizy ctDNA jako narzędzia prognostycznego i predykcyjnego, które może mieć zastosowanie w przyszłych strategiach leczenia.