Do badania włączono pacjentów z przerzutowym, niepłaskonabłonkowym niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) z mutacją EGFR, po zastosowaniu TKI EGFR pierwszej lub drugiej generacji w przypadku braku mutacji T790M lub po TKI EGFR pierwszej lub drugiej generacji w przypadku mutacji T790M i po niepowodzeniu leczenia ozymertynibem. Łącznie 492 pacjentów przydzielono losowo do grupy otrzymującej chemioterapię z pembrolizumabem lub z placebo. Równorzędnym pierwszorzędowym punktem końcowym było PFS oceniane centralnie, niezależnie, w sposób zaślepiony oraz OS.
Po okresie obserwacji z medianą 42 miesięcy mediana PFS wyniosła 5,6 miesiąca w grupie otrzymującej pembrolizumab i chemioterapię oraz 5,5 miesiąca w grupie otrzymującej placebo i chemioterapię (HR 0,80, 95% CI 0,65; 0,97; p = 0,0122). Mediana OS wyniosła odpowiednio 15,9 miesiąca i 14,7 miesiąca (HR 0,84, 95% CI 0,69; 1,02; p = 0,0362). W obu analizach wartość p nie osiągnęła z góry określonej granicy skuteczności (p = 0,0117).
Odnotowano tendencję do większej korzyści ze stosowania pembrolizumabu w podgrupie pacjentów z ekspresją PD-L1 w komórkach guza ≥1%, ale również bez istotności statystycznej.
Odsetek obiektywnych odpowiedzi wyniósł 29,0% w grupie otrzymującej pembrolizumab i chemioterapię oraz 27,1% w grupie otrzymującej placebo i chemioterapię. Wyniki dotyczące bezpieczeństwa były zgodne z oczekiwaniami, przy czym zdarzenia niepożądane o podłożu immunologicznym i reakcje na wlew występowały częściej u pacjentów otrzymujących pembrolizumab w porównaniu z placebo (20,2% vs 8,1%).
