Dzieci były trzymane w niewoli latami. Czy będą jeszcze miały normalne życie? Psycholog wyjaśnia

Bild: Jaki wpływ na dzieci ma rzekome uwięzienie?

Nina Grimm: Cztery lata w tego typu odosobnieniu niszczy dusze dzieci. Fatalne jest to, że podczas izolacji osoby dotknięte nią dostosowują się do okoliczności, aby w ogóle przetrwać. Teraz zaczyna się krytyczna faza dla dzieci.

Czy dzieci w tym wieku pamiętają jeszcze czasy, zanim zostały zamknięte?

Tak, zdecydowanie. Od około 3. roku życia doświadczenia mogą być przechowywane w pamięci długoterminowej, więc dzieci z pewnością pamiętają czas sprzed izolacji.

Hiszpańskie media informują, że dzieci zmuszano do noszenia pieluch i miały ściśle określony harmonogram korzystania z toalety. Jak to wpływa na psychikę dzieci?

Z perspektywy psychologii rozwojowej potrzeba oddawania moczu i kału jest ściśle związana z poczuciem kontroli. Kiedy dzieci są traktowane protekcjonalnie w tym względzie, tracą kontrolę na głębokim poziomie psychologicznym. Ma to niewiarygodnie wiele potencjalnie negatywnych skutków dla rozwoju dzieci: niepewność emocjonalna, niezdolność do tworzenia relacji, kompulsje, lęki, depresja. Jest u nich potencjał na rozwinięcie się wszelkiego rodzaju złych rzeczy.

Horror w Hiszpanii: dzieci Niemców więzione od 2021 r.

Kiedy dzieci opuściły dom grozy, miały problemy z koordynacją ruchową i chodziły chwiejnie. Jednocześnie reagowały euforycznie, gdy były na zewnątrz. Rzucili się na trawnik, aby dotknąć zieleni. A według policji cały czas brały głęboki oddech. Co możemy z tego wywnioskować?

Rodzice opowiadali swoim dzieciom historie o tym, dlaczego są odizolowane — historie, w które wierzyły. To wyjaśnia ambiwalencję radości i jednocześnie prawdziwego strachu, który jest teraz głęboko zakorzeniony w ich umysłach.

Dwoje pociech spało w łóżkach, które były zdecydowanie za małe. Na ścianie jednego łóżka jest namalowany jakiś potwór. Jakie wnioski możemy wyciągnąć z tego rysunku odnośnie psychiki dziecka?

To pokazuje, że dzieci nieustannie odbierają rzeczywistość jako coś niezwykle groźnego i niebezpiecznego.

Hiszpania. Dramat więzionych dzieci. To doświadczenie ukształtuje je na całe życie

Jak to życie wpływa na relacje z rodzicami? Czy można w ogóle założyć, że dzieci będą miały kiedyś normalne relacje ze swoimi rodzicami?

To jest z pewnością najtrudniejsza część: rodzice opowiedzieli swoim dzieciom wiarygodne historie o tym, dlaczego musieli zostać zamknięci, a dzieci im uwierzyły. Teraz zdają sobie sprawę, że to wszystko było kłamstwem. I to nie była ochrona, a uwięzienie. To wstrząsa dzieckiem do głębi. Dlatego mogą nie być w stanie tego zaakceptować, a nadal gloryfikować i bronić swoich rodziców.

Czy istnieje termin określający to, co rodzice robili ze swoimi dziećmi?

To musi być zdecydowanie wyraz zaburzenia osobowości (psychopatycznego, socjopatycznego, lękowego zaburzenia osobowości), prawdopodobnie w połączeniu z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym lub lękowym. Mógł to być również zespół Münchhausena, ale to by oznaczało, że rodzice wymyślili lub stworzyli u dzieci objawy uzasadniające izolację.

Czy traumy tych czterech lat można kiedykolwiek przepracować?

To doświadczenie z pewnością ukształtuje dzieci na całe życie — szczególnie ich sposób budowania relacji. Jednak przy dobrym wsparciu psychoterapeutycznym można to przepracować, aby dzieci miały szansę na szczęśliwe i wolne życie.

Czego teraz potrzebują dzieci, jak możemy im pomóc?

To, czego zdecydowanie i najpilniej potrzebują teraz, to niezawodne, stabilne relacje, najlepiej za pośrednictwem dobrze wyszkolonego personelu psychoterapeutycznego. Ale przyjaciele i rodzina są teraz szczególnie ważni, którzy mogą wspierać dzieci cierpliwością i zrozumieniem, gdy odnajdują drogę powrotną do normalnego życia.

Artykuł powstał na podstawie tłumaczenia tekstu z serwisu Bild.de. Jego autorem jest Stephanie Walter

Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Bądź na bieżąco! Obserwuj nas w Wiadomościach Google.