Back to Black to nowy film biograficzny opowiadający o życiu muzyki Amy Winehouse. Obejmuje czas od podpisania kontraktu płytowego w wieku 18 lat aż do tragicznej śmierci w wyniku zatrucia alkoholowego w 2011 roku w wieku 27 lat.
Przed premierą filmu reakcje na materiały promocyjne sugerowały, że reakcje krytyczne mogą być mieszane . Znalazło to potwierdzenie we wczesnych recenzjach, które wahały się od zdecydowanie pozytywnych po nieco zjadliwe . Inni omawiają i będą omawiać kręcenie filmów, występy muzyczne i opowiadanie historii lub porównywać opowieść Back to Black z istniejącymi relacjami z życia Winehouse .
Jako osobę badającą alkohol i jego skutki ciekawiło mnie, jak zostanie przedstawione uzależnienie Winehouse od alkoholu i innych substancji.
Winehouse zmarła w 2011 roku w wyniku zatrucia alkoholem, a śledztwo w sprawie jej śmierci wykazało, że miała we krwi 0,416 alkoholu . Ten stopień upojenia zagraża życiu i wiąże się z utratą przytomności oraz zahamowaniem funkcji życiowych.
Film koncentruje się na związku Winehouse (Marisa Abela) z Blakiem Fielderem-Civilem (Jack O’Connell). Jego używanie substancji psychoaktywnych zostaje po raz pierwszy ukazane w opozycji do używania narkotyków przez Winehouse’a (on: „koksoholiczka”, ona: „pijak”), ale ich zachowania zaczynają się uzupełniać. Fielder-Civil opowiada o „toksycznym współuzależnieniu” w jednej ze scen, gdy Winehouse odwiedza go w więzieniu.
Jednak bardziej uderzający niż współzależność jest brak sprawczości, jaki wydaje się mieć Winehouse pomimo jej talentu i sukcesu. W swoich związkach z Fielder-Civilem i ojcem (Eddie Marsan) okazuje niemal uległość. Jej menadżer i wytwórnia mają władzę nad jej karierą. Ale najbardziej szokujące ze wszystkiego jest to, jak natrętność paparazzi uniemożliwia normalne życie.
Uzależnienie Winehouse
Alkohol pojawia się w filmie już od pierwszej sceny, rodzinnej imprezy, która wprowadza nas w bliską relację Winehouse z jej babcią Cynthią (Lesley Manville). Zanim stanie się to jawną częścią fabuły, widzowie otrzymują wskazówki dotyczące związku Winehouse z alkoholem.
Pokazano ją, jak pije czystą wódkę w pubie ze swoim przyszłym menadżerem i samotnie pije mętny koktajl „Rickstasy” (Southern Comfort, wódka, Bailey’s i likier bananowy) w dniu, w którym po raz pierwszy spotyka Blake’a Fieldera-Civila. W jednej scenie mówi babci, że przed występem w programie Jonathana Rossa wypiła „kilka drinków” na odwagę.
Mniej wyraźnie zaznaczone są jednak jej współistniejące problemy psychiczne. Dobrze udokumentowano, że Winehouse doświadczała problemów psychicznych, w tym depresję i bulimię .
Istnieje silny związek między używaniem substancji psychoaktywnych a problemami psychicznymi, które często współistnieją.
Decyzja twórców filmu, aby nie pokazywać zbyt mocno innych problemów psychicznych Winehouse, jest prawdopodobnie słuszna, ponieważ reżyserka Sam Taylor-Johnson stwierdziła, że chce, aby film „radośnie uhonorował” Winehouse. W rezultacie jednak stosunek Winehouse do alkoholu i innych substancji na ekranie jest pozbawiony niuansów.
Złożoność uzależnienia
Prowadzone są szeroko zakrojone badania dotyczące związku stresorów społecznych , konfliktów rodzicielskich , urazów interpersonalnych i skomplikowanej żałoby z używaniem substancji psychoaktywnych.
Widzom przypomina się o tym, co Winehouse straciła, a czego nie miała (małżeństwo rodziców, Fielder-Civil, babcia, dziecko) w sposób ugruntowujący koncepcję „picia, żeby sobie poradzić” lub samoleczenia.
Większość z nas rozumie ideę samoleczenia intuicyjnie. Ale przedstawienie tego na ekranie nie powinno być zbyt uproszczone. Badania nad zespołem stresu pourazowego i zaburzeniami związanymi z używaniem alkoholu wykazały, że brakuje dobrych dowodów na poparcie modelu samoleczenia. Spożywanie alkoholu i zdrowie psychiczne również mają związek w obie strony, co potwierdzają dowody na to, że zdrowie psychiczne wpływa na spożycie alkoholu i odwrotnie .
Pod koniec filmu prośba Winehouse o udanie się na odwyk następuje jako gwałtowne przyspieszenie dzięki klasycznej psychologicznej teorii zachowania „etapów zmiany” , która głosi, że ludzie przechodzą przez sześć etapów zmiany: wstępna kontemplacja, kontemplacja, przygotowanie, działanie , utrzymanie i zakończenie. Niewiele widzimy z jej czasu na odwyku i chociaż później mamy poczucie chronicznej i nawracającej natury uzależnienia, widzowie muszą na końcu wypełnić luki.
Ogólnie rzecz biorąc, chociaż „Back to Black” udaje się uniknąć szkodliwych i stygmatyzujących przedstawień uzależnień i problemów ze zdrowiem psychicznym, widzowie nie mają głębokiego wglądu w realia i złożoność uzależnień.
